Arctic Monkeys

Jezusia Chytrus

Arctic Monkeys to czteroosobowy zespół z nurtu indie-rock/post punk. Pochodzą z High Green - przedmieść angielskiego miasta Sheffield. Kapelę założoną w 2002 roku obecnie tworzą: Alex Turner, Jamie Cook, Matt Helders i Nick O'Malley, który zajął miejsce Andy'ego Nicholsona.

Historyjka

* POWSTANIE 2002-2005

W 2001 roku sąsiedzi Alex Turner i Jamie Cook poprosili na gwiazdkę o instrumenty, obydwoje dostali po gitarze elektrycznej. Po samodzielnym nauczeniu się gry, para założyła zespół jeszcze z jednym z przyjaciół szkolnych Turnera - Andym Nicholsonem. Później w 2002 r. dołączył do nich Matt Helders. Nicholson od razu zajął się grą na basie, dlatego też Mattowi nie pozostawało nic innego jak perkusja - "to było jedyne co pozostało, wszyscy już mieli gitary, więc ja po krótkim czasie kupiłem zestaw perkusyjny"
Pomimo, że doniesienia sugerowały, że nazwali się po zespole wujka (albo nawet ojca) Heldersa, on sam przyznał później, że te relacje były nieprawdziwe - "zmyśliliśmy to, za dużo ludzi pytało się nas o nazwę, dlatego też zaczęliśmy zmyślać historie". Później nie miał serca powiedzieć dziennikarzom, że przez cały czas kłamał. Okazało się, że Jamie Cook wymyślił nazwę po spotkaniu ze swoim starym znajomym - Oliverem Saxon, pewnej nocy w pubie. Obydwoje żartowali sobie o nazwie Arctic Monkeys.

Zaczęli próby w Yellow Arch Studios w Neepsend, a swój pierwszy koncert zagrali 13 czerwca 2003 roku w klubie The Grapes w centrum Sheffield. Po kilku występach, kapela nagrała swoje dema, żeby móc je rozdawać na koncertach. Ponieważ liczba płyt była ograniczona, fani zaczęli zgrywać muzykę na swoje komputery, aby potem dzielić się nią między sobą. Zespół nie miał nic przeciwko, mówili: "Nie nagraliśmy tych dem, żeby na nich zarobić. Rozdawaliśmy je za darmo - to był lepszy sposób na to aby ludzie je usłyszeli. To też sprawiło, że koncerty stały się lepsze, ponieważ ludzie znali słowa, przychodzili i śpiewali razem z nami."Kapela nie brała odpowiedzialności za swoją muzykę, zarzekali się, że nawet nie wiedzieli jak wrzucić swoje piosenki do Internetu. Spytani o popularność ich profilu na MySpace podczas wywiadu dla Prefix Magazine zespół zaznaczył, że oni nawet nie wiedzą czym jest MySpace, a strona ta pierwotnie była tworzona przez ich fanów."Kiedy staliśmy się numerem #1 w Anglii mówili w wiadomościach i radiu jak to MySpace nam pomógł. Ale to jest tylko idealny przykład tego gdy ktoś nie wie o czym mówi. Naprawdę nie mieliśmy pojęcia co to jest!"

Pod koniec 2004 roku, zespół spotkał się z rosnącą popularnością w północnej Anglii, zostali zauważani przez BBC Radio 1 i brytyjską prasę brukową. Mark Bull, lokalny fotograf-amator, nakręcił występy zespołu i zrobił im pierwszy teledysk do "Fake Tales of San Francisco", udostępniając go na swojej stronie internetowej. Zamieścił tam również zawartość 'Beneath the Boardwalk' - kolekcję utworów zespołu, którą nazwał tak na cześć klubu w Sheffield.

W Maju 2005 roku, Arcitc Monkeys wydali swoją pierwszą EPkę, 'Five Minutes with Arctic Monkeys', zawierającą dwie piosenki: 'Fake Tales of San Francisco' i 'From the Ritz to the Rubble'. To wydawnictwo ograniczone było do 1500 nośników CD i 2000 winyli 7", ale również było dostępne do ściągnięcia z iTunes Music Store. Trochę później zespół zagrał podczas Reading and Leeds Festivals na Carling Stage - czyli na scenie zarezerwowanej dla mniej znanych lub niezależnych grup.

Ich wystąpienie na Carling Stage podczas festiwalu Reading and Leeds w 2005, było bardzo nagłaśniane przez prasę muzyczną - dokładniej przez NME - i zespół zgromadził tam niezwykle liczną publiczność. Podczas rewelacyjnie przyjętego występu, tłum śpiewał wspólnie piosenki, które wcześniej dostępne były tylko jako dema w Internecie.

* KONTRAKTY PŁYTOWE: LATO 2005

Zespół wstrzymywał podpisanie kontraktu płytowego, nie chcieli aby ich piosenki zostały zmienione, tak aby przypasować się do przemysłu muzycznego. "Zanim rozpoczęła się ta cała histeria, wytwórnie powiedziałaby nam 'lubimy was, ale nie jesteśmy pewni co do tej części, a ta piosenka mogłaby przejść tylko z takimi zmianami..'. Nigdy ich nie słuchaliśmy. "Cynizm zespołu wobec przemysłu muzycznego, był taki, że zwiadowcom z wytwórni płytowych odmawiano nawet gwarantowanych darmowych wejść na koncerty. Sukces ich myślenia - 'Doszliśmy tak daleko bez nich, dlaczego teraz mielibyśmy ich dopuścić do siebie?' - uwydatniały liczne wyprzedane koncerty w całej Wielkiej Brytanii. Październik 2005 przyniósł zespołowi wyprzedany koncert w kultowej londyńskiej Astorii, a Turner odebrał to jako dowód na usprawiedliwienie ich ignorancji. 'Kiedy to wszystko tak się rozkręciło, już o to nie dbaliśmy. W Londynie, dzieciaki oglądały zespół, a wytwórnie z tyłu oglądały dzieciaki oglądające zespół"

W końcu, kapela podpisała umowę z Domino Records w czerwcu 2005. Mimo, że już prawie podpisali umowę z bliżej nieokreśloną 'inną wytwórnią', ale zespół został przyciągnięty przez właściciela Domino Laurence'a Bella, który prowadzi wytwórnie ze swojego mieszkania i zawiera umowy tylko z zespołami, które lubi osobiście. Brytyjski brukowiec Daily Star doniósł, że ten fakt pociągnął za sobą, w październiku 2005, wartą 1 milion funtów umowę z EMI, a potem wart 725 tys. kontrakt z Epic na wydanie płyt w USA. Zespół zaprzeczył jednak temu na ich stronie internetowej, przezywając pismo 'The Daily Stir' [stir - mieszać, rozjuszać, pobudzać]. Jednakże Domino udzieliła licencji EMI na prawa publikacji nagrań zespołu w Australii i Nowej Zelandii, a niezależna wytwórnia Hostess dostała licencje na wydawnictwa w Japonii.

* PIERWSZE WYDAWNICTWA: PAŹDZIERNIK 2005 - STYCZEŃ 2006

Ich pierwszy singiel wydany po podpisaniu umowy z Domino - "I Bet You Look Good on the Dancefloor", ukazał się 17 października 2005 roku i od razu znalazł się na pierwszym miejscu UK Single Charts, sprzedając się w liczbie 38,962 kopii i pokonując w ten sposób Sugababes, McFly i Robbiego Williamsa. 3 dni później po raz pierwszy pojawili się na okładce NME.

Drugi singiel "When The Sun Goes Down" (poprzednio zatytułowany "Scummy") został wydany 16 stycznia 2006 roku i również od razu trafił na szczyt listy, sprzedając się w liczbie 38,922 kopii i detronizując Shayne'a Warda.

Arctic Monkeys skończyli nagrywanie debiutanckiego albumu w Chapel Studios w Lincolnshire we wrześniu 2005. Jego tytuł "Whatever People Say I Am, That's What I'm Not" - cytat z filmu z lat 60' "Saturday Night and Sunday Morning" (który grupa obejrzała po namowie Morrisseya) - został potwierdzony na początku grudnia, a data wydania oryginalnie ustalona została na 30 stycznia 2006. Pomimo, że pierwsze wersje wielu utworów były darmowo udostępnione do ściągnięcia w internecie, oczekiwano, że album będzie jednym z największych wydawnictw 2006 roku. Tysiące egzemplarzy zostało zamówionych przed wydaniem. 5 stycznia 2006 Domino ogłosiło, że data wydania płyty została przyśpieszona o tydzień na 23 stycznia z powodu "wysokiego zapotrzebowania". Jako, ze ta sama sytuacja przytrafiła się z "Franz Ferdninand", powtarzały się spekulacje, że zrobiono tak ze względu na wyciek albumu do sieci.

"Whatever People Say I Am, That's What I'm Not" stał się najszybciej sprzedającym się debiutanckim albumem w historii muzyki brytyjskiej, sprzedając się w liczbie 363,735 kopii w ciągu pierwszego tygodnia. Ta liczba pobiła poprzedni rekord - 306,631 kopii - należący do Hear'Say i ich debiutu "Popstars". Pierwszego dnia album został sprzedany w większej liczbie niż reszta płyt z Top 20 razem wzięte.

Płyta ukazała się miesiąc później w Stanach Zjednoczonych gdzie w pierwszym tygodniu kupiono 34 tys. egzemplarzy. Album stał się drugim tak szybko sprzedającym się debiutem indie w Stanach i trafił na #24 miejsce Billboardu. Jednak sprzedaż w Stanach z pierwszego roku nie osiągnęła nawet sprzedaży z pierwszego tygodnia w UK. Amerykańscy krytycy byli bardziej zachowawczy niż ich brytyjscy koledzy. Mimo wszystko amerykańska trasa koncertowa w czerwcu 2006, była doceniona przez krytyków pod każdym względem - "hype" otaczający zespół "udowodnił, że istnieje nie bez powodu". W międzyczasie, NME ogłosiło debiutancki album jako "#5 najwspanialszy brytyjski album wszech czasów". Grupa również zrównała się z nagraniami The Strokes czy Oasis zwyciężając na NME Awards 3 kolejne kategorie Best British Band, Best New Band i Best Track (za "IBYLGOTD")

* ODEJŚCIE NICHOLSONA: KWIECIEŃ - CZERWIEC 2006

Podobnie jak Oasis czy The Smiths grupa nie traciła czasu i nagrywała nowy materiał, wydając 5-utworową EPkę 24 kwietnia 2006 roku, zatytułowaną "Who The Fuck Are Arctic Monkeys". Wydawnicwto to było uważane przez krytyków za zamach na otaczający grupę 'hype'. Po pierwsze EPka przez swoją długość była wykluczona z list przebojów. Dalej wulgarny język wydawnictwa spowodował znaczne ograniczenia w rozgłośniach radiowych.

Krótko po wydaniu EPki, zespół ogłosił, że basista Andy Nicholson nie weźmie udziału w zbliżającej się amerykańskiej trasie koncertowej z powodu "zmęczenia intensywnym okresem i trasami". Po powrocie grupy do UK, Nicholson potwierdził, że zaczyna pracę nad własnym projektem i że odchodzi z zespołu. Oprócz projektu, powodem do opuszczenia grupy był fakt, że nie mógł sobie poradzić ze taką sławą i sukcesem jaki osiągnął zespół w przeciągu ostatnich 6 miesięcy.

Reszta zespołu byłą bardzo zasmucona cała sytuacją i ogłosili oficjalnie na stronie internetowej "Z przykrością oznajmiamy, że Andy nie jest już dłużej członkiem zespołu", również potwierdzili, że Nick O'Malley - były basista The Dogems, czyli zaprzyjaźnionej kapeli z Sheffield, który tymczasowo zastępował Andy'ego - będzie kontynuował swoje zastępstwo do końca letniej trasy koncertowej. Krótko potem Nick został ogłoszony jako pełnoprawny członek i basista zespołu.

Pierwsze wydawnictwo bez Nicholsona, singiel - "Leave Before the Lights Come On", ukazało się 14 sierpnia 2006 roku. Turner sugerował, że "to brzmi jakby mogło być na nowym albumie", oznajmił również, że ten utwór był jedną z ostatnich, które napisał zanim osiągnęli sławę. Niestety osiągając #4 pozycję w Wielkiej Brytanii, singiel okazał się być pierwszą 'porażką' w osiągnięciu szczytu listy. Alex określił singiel jako "czarną owcę w rodzinie" podczas występu grupy na Reading Festival 2006. Grupa była znowu w komplecie podczas festiwalu w Leeds kiedy to Nicholson spotkał się z byłymi kolegami z zespołu oraz z jego następcą O'Malleyem. Jakkolwiek 2 tygodnie później, tylko oryginalni członkowie (bez Nicholsona) byli obecni na ceremonii, gdy debiutancki album uhonorowano 2006 Mercury Prize.

* FAVOURITE WORST NIGHTMARE

4 lutego Arcitc Monkeys ogłosili na oficjalnej stronie, że ich nowy album będzie zatytułowany "Favourite Worst Nighmare". Ujawniono także spis 12-tu utworów, a także przewidywaną datę wydania - 23 kwietnia 2007. Pierwszy singiel "Brianstorm" został wydany 16 kwietnia 2007. Po raz pierwszy utwór ten został zaprezentowany 28 lutego w programie radiowym Marca Riley'a na falach BBC 6 Music. Turner opisał nową piosenkę jako "bardzo różniącą się od poprzednich", dodał też, że brzmienie części nowych utworów jest trochę podobne do tego z "From the Ritz to the Rubble" czy "The View from the Afternoon".

10 lutego 2007 w klubie Leadmill w Sheffield zorganizowano sekretny koncert zespołu. Zadebiutowało tam 7 nowych utworów (w tym 6 z nowego albumu). Pierwsze recenzje nowego materiały były bardzo pozytywne i opisywały płytę jako "bardzo, bardzo szybką i bardzo, bardzo głośną".

W międzyczasie, grupa kontynuowała odbieranie nagród na całym świecie, m.in. wygrywając Best New Act podczas amerykańskich PLUG Independent Music Awards i zdobywając statuetki za Album roku w Japonii, Irlandii i Stanach. Podczas NME Awards 2007 uhonorowani zostali nagrodami za Best Album i Best Music DVD, a całe pasmo sukcesów ukoronowane zostało nagrodami Best British Band i Best British Album na 2007 BRIT Awards. Promując swój nowy album grupa wystąpiła w BBC Radio 1 podczas specjalnego dnia "Arctic Monday", prezentując tam Brianstorm i cover utworu Amy Winehouse "You Know I'm No Good" w programie Jo Whiley - Live Lounge.

29 kwietnia 2007, był dniem kiedy FWN osiągnęło szczyt na UK Albums Chart, a wszystkie 12 utworów z albumu znalazło się na liście Top 200 UK Singles Chart, zaczynając od Brianstorm na #7, a kończąc na If You Were There, Beware na pozycji #189. Później mieli już 18 utworów na liście Top 200, z Fluorescent Adolescent i 505 w Top 75 (kolejno na #60 i #74 miejscu). Kiedy tylko pierwszy utwór był wydany jako singiel, cała sprawa okazała się być pomyłką sklepu internetowego iTunes, który podliczał kolejne utwory z każdego sprzedanego albumu jako osobne single.

Drugi singiel z FWN to Fluorescent Adolescent. Na singlu znalazły się 3 b-sidy The Bakery, Plastic Tramp i Too Much To Ask. 17 lipca 2007 FWN zostało nominowane do legendarnej Mercury Music Prize.

Teledyski

[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]

polly chce krakersa

Fucktyczna

British <3
Zespół znam od niedawna, ale fajnie grają- naprawde ciekawe i oryginalne połączenie.

watashi666.

brat na mtv2 wyczaił.
troszke komercyjne, ale lubie.
nie słucham nałogowo.

Jezusia Chytrus

hah.
z rok temu miałam na nich szał kłutasa.
słuchałam cały czas `I Bet You Look Good On The Dancefloor` , a `A view from the afternoon` uwielbiałam wniebogłosy.
ta.
to było za czasów mojej fazy na indiański britisz rok x)
są nieźli.
a Alex wygląda jak taki mały piesek.
taki mały uszatek... zapomniałam rasy x)

polly chce krakersa

tutti frutti

Alex ^^ < 3
Tak.. jakiś czas temu poznałam ich twórczość bliżej. I słucham, słucham, słucham.
To jeden z moich ulubionych zespołów.
Ulubiona piosenka ? Na chwilę obecną `Fluorescent Adolescent `.

xxy

Mnie też się podobają, ale znowu ze względu na inność.
Ja sobie cenię oryginalność.
A jak usłyszałam?
Od Polly xD
Kiedyś miała linka w takiej jednej rzeczy i włączyłam "I bet... " i się spodobało.

dresden_doll

Porcelain

Lubię ich muzykę.
Nowa płyta jest cudowna i w ogóle cacy (:.

Courtney

kiedys tam na 4fan.tiwi usłyszałam. jedna piosenkę.
łaaaaa. *.*

uwielbiam. ten głos i w ogóle.
ale rzadko słucham. tak jakoś...

Koortni.